Saigon - Cu Chi en Tay Nihn. Laatste dag.

Hallo allemaal,

vandaag was onze laatste dag in Vietnam. Morgenmiddag om 2 uur worden we opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Deze ligt op een half uur rijden van het hotel, en ligt midden in de stad.

Vanmorgen zijn we alweer vroeg op weg gegaan naar Cu Chi, richting grens met Cambodja. Hier ligt een gigantisch groot tunnelcomplex dat door de Vietnamesen is gebruikt in de strijd tegen de Fransen en Amerikanen. De tunnels zijn in 3 lagen gebouwd, en er zit van alles onder de grond. Woon- en slaapvertrekken, opslagplaatsen, commandoposten, keukens en operatiekamers. Cu Chi was van strategische waarde omdat van hieruit Saigon aangevallen kon worden. De totale tunnellengte is 250 km. De tunnels liepen zelfs door tot onder het campement van het 25ste infanteriedivisie. Als de B52 bommen afwierpen gingen ze vaak onder de grond, onder het complex van de Amerikanen zitten. Hier vielen immers geen bommen. Toen de Amerikanen in de gaten kregen dat er tunnels waren hebben ze van alles geprobeerd om deze te vernietigen. Dit is noooit gelukt. Zelfs niet met B52 bommenwerpers. De kraters kun je nu nog zien. Erg indrukwekkend. Yolande is nog een tunnel ingegaan maar moest er weer uit omdat er iemand bang werd in het donker. Het is niet alleen donker maar ook zeer benauwd en warm. Slechts 40% van de Vietcong soldaten hebben het in de tunnels overleefd. De Amerikanen hebben honden ingezet, maar die raakten van streek omdat de Vietcong kleren van Amerikaanse soldaten, eten en andere dingen meenamen in de tunnels waardoor de honden niet meer wisten waar ze aan toe waren. Ook hebben ze speciale soldaten gerecruteerd, die heel klein en smal waren, de zgn. tunnelratten, maar ook dit was geen succes. Als je wilt kun je hier voor $1 per schot nog met een authentiek geweer schieten. Om 12 uur moesten we bij de Grote Tempel in Tay Nihn zijn. Dit is de hoofdtempel voor de Cao Dai. Het geloof van de Cao Day is in 1926 ontstaan. Het geloof verenigd het boeddhisme, taoisme, confucianisme, christendom, islam, spiritisme en voorvaderverering. We hebben een mis bijgewoond. Een geloof wordt vertegenwoordigd door een kleur. En er heerst een strenge hierarchie. Die zie je op de vloer door verschil in hoogte waar de gelovigen zitten. Hoe hoger in rang, des te hoger het zit niveau. En de heren zitten rechts, en de dames links. Verschil moet er zijn nietwaar. De muziek is vrij eentonig, en je krijgt het idee dat men zich in trance zingt.
Toen we de kerk uitliepen was het maar liefst 37 gr.C. Het symbool van de Cao Dai luidt: Dieu et Humanité, Amour et Justice. Daarna zijn we in Tay Nihn gaan eten. We waren niet de enigen. De tent zat algeladen vol. Daarna moesten we weer terug naar Saigon. Onderweg hebben we een tussenstop gemaakt dicht bij de plaats waar die beroemde foto is gemaakt van de meisje dat met een paar andere kinderen over de weg komt aanlopen in haar blootje, met de vellen los hangend over haar lichaam omdat ze was getroffen door een napalmbom. Ze heet Kim en leeft nu in Canada. We hebben in het huis van haar zus naar een video gekeken die over haar leven gemaakt is. Nu zitten we weer in het hotel en gaan vanavond om 7 u. een rivercruise maken als afsluiting van onze reis. Voor wat het weer betreft hebben we nog enigszins geluk gehad. Hué staat inmiddels onder water. Al met al is het een zeer boeiende reis geworden. Met 2 heel goede reisleiders en goede chauffeurs. We zijn via Highway 1 van het noorden naar het zuiden gereden, langs de kust. Er is toch verschil tussen het noorden en het zuiden. Saigon is inmiddels een echte wereldstad geworden, en aan niets merk je dat je in een communistisch land bent. De mensen zijn overal even aardig en vriendelijk. Het land is duidelijk bezig snel mee te gaan in de vaart der volkeren. We hebben onderling heel veel plezier beleefd waar we ook waren. We zijn allemaal bek af want het is toch wel zeer vermoeiend. Vaak om 6 u. opstaan. Het Vietnamese eten is een echte aanrader, maar nu snakken we toch wel naar de frikandel. Dit is mijn laatste bericht en ik moet jullie bedanken voor de interesse in onze misschien wel te lange verhalen. Maar Mieke ik geprobeerd in dit verhaal iets meer tekst te zetten als jij in jouw reactie. Het is gelukt. Met kletsen zal het moeilijker worden. We hopen jullie allemaal binnenkort weer te zien en dan kunnen we weer lekker bijkletsen. Mijn allerlaatste opmerking: Yolande heeft nog niets gekocht, maar is wel gemasseerd.

Groetjes,

Hans (en Yolande)