Lake Powell

Een rare gewaarwording vanochtend. De zon scheen maar er waren ook wolken aan de hemel. En dit keer met een oranje gloed. De wind zorgt ervoor dat het rode zand opstuift tot op grote hoogte. DIt fenomeen hebben we nog niet eerder gezien. Vlug weer getankt en daarna begonnen aan onze rit richting Page - Arizona. Het eerste gedeelte van de rit is niet zo mooi maar daarna als we de US98 opgaan verandert dit ineens. DIt gedeelte is een van de mooiste stukken die we gereden hebben. De kleuren zijn veel lichter geworden, niet meer het rode van Monument Valley. Het is niet alleen de natuur waar we van genieten, maar ook van de disc jockey van Radio Navajo. We zijn met hem terug gegaan in de tijd. Bob Dylan etc. De cruise control aan en rijden maar jongens. En omdat iedereen met de cruise control aan rijdt zit er niemand achter op de bumper. Als we na ongeveer 2 uur bij Page aankomen is de temperatuur inmiddels al weer lekker opgelopen. We besluiten om wederom bij Mac D koffie te gaan drinken, en om een plan voor de dag te gaan maken. Page bestaat nog niet zo lang. Pas sinds 1957. Het is gebouwd voor de werkers aan de Glen Canyon Dam. Ik denk dat Page een gouden toekomst tegemoet gaat. Het heeft de toerist ontzettend veel te bieden. Watersport, natuur, zon etc. Een van de topattracties is Antelope Canyon. Bijna ieder uur vertrekt er een tocht. 1 Uur kost $ 25 p.p. in de hitte, 's Morgens $ 40. Als je onderweg foto's wilt maken ben je 2 u onderweg= $ 80.
MAar dit is nog niets vergeleken met de prijs voor een boottocht. We besloten om eerst naar de Glen Dam te rijden. Hier zijn we ook al een keer geweest maar het is een prachtige omgeving. Eerst kwamen we langs een heel mooi uitzicht punt. Daarna zijn we via een grindpad richting stuwmeer gereden. We zagen mensen zwemmen in het water. Uiteindelijk is het ons niet gelukt om bij het water ter komen. Je moet dan via de rotsen een weg naar beneden zien te vinden. Niet gejammerd. We hebben hier weer mooie foto's gemaakt. HIerna zijn we naar Horseshoe Bend Overlook gegaan. 2 Miles vanaf de kruizing 89 & 98. DIt is tot nu toe misschien wel het hoogtepunt van onze reis geworden. We zitten hier op bijna 3.000 mtr hoogte. Het is 35 gr.C. En we moeten een zandduin op die misschien wel 100 mtr hoog is. Daarna begint een afdaling van 500 - 600 mtr. Zand en rotsen. De zon schijnt. Na 50 mtr klimmen heb je al bijna een halve fles water op. En dan moet de tocht eigenlijk nog beginnen. En wat zien we. Hele groepen Japanners. Veelal damens. Dik aangekleed en met een mondkapje voor. Allemaal heel vriendelijk knikkend. Jullie herinneren je nog wel het verhaal van het hijgend hert. Ik zal er nog niet veel over vertellen want een afdaling valt op zich nog mee. Maar wat we te zien kregen aan de rand van de Canyon was onbeschrijflijk. Je staat boven aan een rand. Benenden, honderden meters diep zie je de Colorado rivier, en een enkele boot erin. DIt is een kleine stip. HIer zie je toeristen uit de hele wereld. Heel veel foto's gemaakt natuurlijk. DE Colorado rivier maakt hier een U bocht. Meer dan fantastisch om te zien. Maar je moet geen hoogtevrees hebben. Wat je hier te zien krijgt kun je niet in een foto vatten. Het is te overweldigend. Maar omdat het 35 gr. Is wil je op een bepaald moment toch weer terug naar de auto. Dus wij op pad naar boven. In de zon. Het hert kon inmiddels niet meer hijgen. En toen gebeurde het. Een wonder. De zon scheen. Het was bloedheet. Het hert ontplofde bijna. En plotseling vielen er regendruppels. DIt is net zo iets als onbevlekt ontvangen. Hoe kan dit nu. HIer moet een reden voor zijn???!! Natuurlijk hebben we onderweg een paar keer moeten stoppen. Hijgen ging niet meer. Gelukkig stond er halverwege de klimtocht een huisje zodat je kon afkoelen. Maar dit zijn toch wonderbaarlijke gebeurtenissen. Een tijdje later waren we bij de auto en zijn snel ingestapt en hebben de airco snel aangezet. Dit was nog niet de ultieme redding. Maar toen gebeurde er nog iets. De heilige geest had nog een oplossing. Kunnen jullie het raden???? Heel eenvoudig. Je gaat naar de Walmart. Je hoeft niets te kopen, maar ze hebben airco. Wat een verlichting. En als je binnen bent dan kun je je niet meer bedwingen om iets te kopen. NIetwaar dames? Omdat het inmiddels al na 3 u was gingen we maar naar ons hotel. En ja, aan al het goede komt geen einde. Hadden we ons ingechecked. ZIjn we met de auto naar de kamer gereden, pakken we snel de lichtste spullen. Komen we in de kamer ben ik de autosleutels kwijt geraakt. Paniek in de tent. Waarschijnlijk zijn ze in de kofferbak gevallen en hebben we deze dichtgegooid. Kolere. Weer naar de auto gelopen. De auto zit op slot. Wat nu? Terug naar de kamer. Zoeken, nog eens zoeken. ZIjn ze verdorie in een tas gevallen. En nu begint het ook nog te onweren. Al met al was het weer een heel bijzondere dag. We hebben inmiddels een kleurtje gekregen, en niet alleen van de zon.

Gr., Hans