Op weg naar Miami

5 November 2011. Naar Miami.

Om 5 u. 's morgens opgestaan.Om 7:30 u. op Schiphol waar het al behoorlijk druk was.
Dit keer zijn we precies op tijd vertrokken. Met Delta Airlines naar Detroit. Al meteen worden we verrast door een bijzonder gebeuren. Nog voordat iedereen op zijn stoel zit valt een man die naast ons zit in het gangpad al in slaap. Nog voordat de dame die voor hem zit haar plaats heeft ingenomen begint hij me toch te snurken. Iedereen in de lach natuurlijk maar hij heeft bijna de gehele vlucht van een kleine 8 u. geslapen. In Detroit hebben we een paar uur moeten wachten en hebben geprobeerd onze TomTom te testen. Helaas, deze liet het afweten. Joost gebeld, maar onze technicus kon geen bijstand verlenen op afstand. Het vliegtuig zat voor 3/4 vol met Japanners. Op het vliegveld werd dan ook alles omgeroepen in het Engels, Japans en Chinees. Tegen 9 u. 's avonds zijn we aangekomen op het vliegveld van Miami. In onze reisbescheiden stond dat we naar de shuttlebus moesten lopen bij de uitgang. Maar intussen is dit veranderd. Een splinternieuwe car rental plaza is gebouwd buiten het vliegveld. Je moet er met de monorail naar toe en uiteindelijk kom je in een supergrote hal waar al de bekende car rental bedrijven hun balie hebben. De afhandeling gaat zeer vlot, maar toen we te horen kregen dat er een Fiat Panda klaar stond was het wel even slikken. Een auto zonder kofferbak, stuurbekrachtiging etc. Toch maar gekozen voor een Japanner met automaat en GPS. Toen we de auto hadden opgehaald, een paar etages lager in het enorme gebouw begon het avontuur. De GPS aanduiding stond in het Spaans. Voor een Brabander die door Miami moet toeren niet de beste optie. Voordat we deze veranderd hadden naar de Engelse taal waren we al weer een tijdje verder. Dan gaan rijden. En trouwe lezers, jullie voelen het al weer aankomen. We hadden net een paar meter gereden en het begon te regenen. Eerst zacht, en gaande weg werd het behoorlijk. Maar onze Garmin liet het afweten. Daar ga je dan??? Soms pikkedonker. Dan ineens vele wegen die elkaar kruizen en een paar wegen boven en onder elkaar. Toen werd er dus ineens goed Brabants gesproken. Niemand op straat om iets te vragen. Met de kaart die we bij ons hadden konden we niets. Dan maar op goed geluk verder, maar het was al weer tegen 12 u. 's nachts. De gemoederen liepen lekker op. Toen we een politie-auto zagen hier maar naar toe gegaan. En trouwe lezers, het moet gezegd, we kregen toch een service. De politieman is een heel stuk vooruit gereden tot we weer bij de 95 kwamen en als afscheid een prachtige lichtshow met sirene. Hoedje af voor de service van deze politieman. Een eind verder op de 95 moesten we afslag 7 hebben de 79-ste straat in. Dit ging prima. Maar deze straat is zo lang dat we na minuten rijden toch gingen twijfelen of we nog wel goed zaten. Weer iemand aangesproken en deze man ging binnen op het internet voor ons kijken waar we zaten, en hoe verder te rijden. We zaten nog goed maar moesten nog wel een paar minuten verder rijden. Rijkelijk laat zijn we bij het hotel aangekomen en in de stromende regen moesten we alles uit de auto halen en naar de kamer brengen waar we geheel total loss direct in slaap zijn gevallen.