Rock Springs Wyoming

Hallo allemaal,

Vandaag moeten we weer kilometers maken richting Denver. Bijna 300 km. Bij het vertrek uit Jackson was het ongeveer 4 gr. C. Na Jackson zie je nog bergen, maar al gauw worden dit heel uitgestrekte vlakten. En wegen die je over hele grote afstand kunt zien verdwijnen in de verte. We rijden over de 189 en 191. Kilometers lang zijn wij de enige op de weg. Af en toe zien we een groep herten. Het rijden is niet eentonig door het steeds veranderende landschap, de country music, classic rock. Regelmatig komt plotseling de religieuze zender op.. Het is me nog steeds een raadsel hoe die presentatoren van de religieuze zenders de tijd vol kunnen praten! Heel commercieel allemaal. Gisteren tijdens de ere-dienst van senator McCain was er zelfs een commerciële break tijdens een toespraak van een vriend van John McCain. De mensen om ons heen spraken er schande van.
Iets na 12 u kwamen we al in Rock Springs aan. Te vroeg om al naar het hotel te gaan. We zijn zijn het historische gedeelte van de stad gegaan. Geen hond op straat. Het museum gesloten. Het enige levensteken kwam van Union Pacific. De 3 locomotieven met vele wagons met kolen. Wat een dode stad. Wat wel indruk maakte was het monument voor de gevallenen uit WOII uit deze plaats. Een giga lijst met namen. Indrukwekkend om te zien.
Toch maar naar het hotel gereden. We hadden geluk. Er was al een kamer beschikbaar. Op onze vraag of we toch nog iets indrukwekkends konden zien werd zeer positief gereageerd. De Flaming Gorge Scenic Highways. Een route langs een heel groot waterbeleid. Omdat deze route toch wel heel groot is besloten we om te beginnen bij de oostelijke ingang. Op weg naar de Little Firehole Overlook. Het moet gezegd, een schitterend natuurgebied. Hier hebben we natuurlijk weer foto's geknipt. Vlak daarna zijn we via een binnenweg naar Current Creek gereden. Nog mooiere natuur. Sommige stukjes hebben iets van Monument Valley. Bij het water aangekomen zien we grote auto's met dito aanhangers. Hier worden de boten te water gelaten na eerst een verplichte technische keuring te hebben ondergaan. We rijden verder richting Upper Marsh Creek. Plotseling geen verharde weg meer, maar gravel. We hebben het een tijdje geprobeerd maar de auto schudt en trilt zo zeer dat we besloten terug te rijden. Vlak voor dat we de verharde weg opgaan steekt er plotseling een hert over. Gelukkig hadden we ze op tijd gezien.
Terug naar het hotel, en kijken waar we vanavond kunnen eten. Bij de "Amerikaanse" Italiaan. Dit is het hoogtepunt van de dag geworden. Aan de buitenkant ziet het gebouw er klein uit. Binnen is het echter heel groot. Het zit helemaal vol. Er staan meer dan 16 Tv's aan. En die waarop hardrock muziek gespeeld wordt laat knalhard geluid horen. Wat een herrie... En dan nog het geluid dat de bezoekers produceren. Schreeuwende kinderen. MOngelooflijk. Wij dachten, nu eens geen pizza maar iets wat lijkt op een originele Italiaanse maaltijd. Dit is de 2e keer tijdens onze rondreis dat we zulks niet te vreten.... voorgeschoteld krijgen. Ik heb geen sliert spaghetti gezien. Maar een bord vol gesmolten kaas, met daarin een stuk geroosterd brood en wat stukjes kip. Dit was ons record om snel weg te wezen. De bediening keek ons wat vreemd aan toen we om de rekening vroegen. Als we terug zijn moeten we eerst een aantal dagen vasten om de kilo's weer kwijt te raken die we er hier in zeer korte tijd hebben bij gekregen. De natuurschoon die we onderweg allemaal hebben gezien is echt van wereldklasse. Op de hotels is tot nu toe weinig aan te merken, maar het avondeten, maar ook wel het ontbijt stelt ons zeer teleur.

Gr., Hans